8. Een dag uit het leven van een pelgrim
Door: Jan
Blijf op de hoogte en volg Bart en Jan
19 Maart 2018 | Frankrijk, Rocroi
De herbergier stommelt over het oude krakende trapje voor me uit naar boven en wijst me mijn kamer. Ik heb onderdak gevonden in een oud hotelletje. Ik zet mijn rugzak neer, neem een douche en ga weer naar beneden. Twee oude m8annen zitten zwijgend naast elkaar in de bar. Ze drinken bier. Af en toe zeggen ze wat tegen elkaar of tegen de herbergier. De ene man moet elk half uur naar de wc. In het voorbijgaan aait hij steeds even de kat. ‘Het is een Afrikaanse kat’, zegt hij. ‘Hij is zwart.’ Het is rustig. Ik schrijf m’n blog over het afscheid van Bart aan een tafeltje.
Wat wilt u straks eten? Jean Paul kijkt me aan. Ik weet nu hoe hij heet.
Uw specialiteit.
Dat is forel.
Dat lijkt me lekker.
Ik heb een hele verse, vanmorgen gevangen. Mensen komen van ver voor mijn forel. Hij kijkt trots.
Dat snap ik, want de vis smaakt voortreffelijk. Als ik heb afgesproken om 7.30 uur te willen ontbijten, ga ik naar boven.
Om 4.00 uur in de nacht word ik wakker. Er is slecht weer voorspeld. Regen en sneeuw. Harde wind. De temperatuur zal rond het vriespunt zijn. Ik heb een pittige etappe van 28 km voor de boeg. Ik woel onrustig en kom moeilijk weer in slaap.
Als ik om half acht beneden kom, is het donker en stil. Shit. Waar is die kerel, ik wil vroeg vertrekken. Achter de deur met ‘privé’ hoor ik gesnurk. Ik klop op de deur. Niks. Ik bons op de deur. Geen reactie. Gelukkig is de deur niet op slot. In de kamer een grote tv. Er wordt een film vertoond. Jean Paul ligt voor de tv op de bank. Ik schud aan z’n schouder en roep zijn naam. Verschrikt komt hij overeind - ‘Merde! Excusez moi’ - en stommelt naar de keuken. Zo gaat mijn Frans fijn vooruit.
Na het afscheid ga ik op weg. Het is droog! Buiten het dorp in het bos komt een hond op me afrennen. Achter de hond een leuke vrouw. Ze roept enkele flemende woorden, die ik in deze fase van de reis helaas nog niet kan verstaan. Net als ik m’n buik in wil houden, begint de hond te kwispelen. Nou ja, dat is ook wel gunstig.
Na 11 km kom ik in een dorpje. Ik drink koffie bij een vriendelijke bakker, omdat het café nog dicht is. Als hij hoort dat ik naar Rocroi ga, vraagt hij of ik over de weg of door het woud ga. Door het bos. Hij kijkt bezorgd: ‘dat is een zware weg!’ Als ik wegga, wil hij me een brood meegeven. Niet nodig, ik heb genoeg bij me. ‘Echt niet?’ Nee, dank je.
Het is een zware, maar prachtige route door een uitgestrekt bos. Ik kom geen mens tegen. Wel een haas, die verbaasd stil blijft zitten en dan rechtsomkeert maakt. Een roofvogel zet zich af van een tak en vliegt op. Drie herten steken een meter of 20 voor me het pad over. Soms is het pad blubberig. Een enkele keer moet ik over een smal stroompje springen of een dijkje op klauteren. Water is steeds in de buurt. Kolkend, rustig kabbelend of zachtjes lispelend.
Ik passeer de grens met Frankrijk. Nu gaat het opschieten. Wat ben ik blij dat ik eindelijk weer op asfalt loop.
Het is de hele dag droog geweest. Wat een geluk. In Rocroi bel ik aan bij het pelgrimshuis. Een man doet open en nodigt me binnen. ‘Ik ben moe’, zeg ik tegen hem.
Wat wilt u straks eten? Jean Paul kijkt me aan. Ik weet nu hoe hij heet.
Uw specialiteit.
Dat is forel.
Dat lijkt me lekker.
Ik heb een hele verse, vanmorgen gevangen. Mensen komen van ver voor mijn forel. Hij kijkt trots.
Dat snap ik, want de vis smaakt voortreffelijk. Als ik heb afgesproken om 7.30 uur te willen ontbijten, ga ik naar boven.
Om 4.00 uur in de nacht word ik wakker. Er is slecht weer voorspeld. Regen en sneeuw. Harde wind. De temperatuur zal rond het vriespunt zijn. Ik heb een pittige etappe van 28 km voor de boeg. Ik woel onrustig en kom moeilijk weer in slaap.
Als ik om half acht beneden kom, is het donker en stil. Shit. Waar is die kerel, ik wil vroeg vertrekken. Achter de deur met ‘privé’ hoor ik gesnurk. Ik klop op de deur. Niks. Ik bons op de deur. Geen reactie. Gelukkig is de deur niet op slot. In de kamer een grote tv. Er wordt een film vertoond. Jean Paul ligt voor de tv op de bank. Ik schud aan z’n schouder en roep zijn naam. Verschrikt komt hij overeind - ‘Merde! Excusez moi’ - en stommelt naar de keuken. Zo gaat mijn Frans fijn vooruit.
Na het afscheid ga ik op weg. Het is droog! Buiten het dorp in het bos komt een hond op me afrennen. Achter de hond een leuke vrouw. Ze roept enkele flemende woorden, die ik in deze fase van de reis helaas nog niet kan verstaan. Net als ik m’n buik in wil houden, begint de hond te kwispelen. Nou ja, dat is ook wel gunstig.
Na 11 km kom ik in een dorpje. Ik drink koffie bij een vriendelijke bakker, omdat het café nog dicht is. Als hij hoort dat ik naar Rocroi ga, vraagt hij of ik over de weg of door het woud ga. Door het bos. Hij kijkt bezorgd: ‘dat is een zware weg!’ Als ik wegga, wil hij me een brood meegeven. Niet nodig, ik heb genoeg bij me. ‘Echt niet?’ Nee, dank je.
Het is een zware, maar prachtige route door een uitgestrekt bos. Ik kom geen mens tegen. Wel een haas, die verbaasd stil blijft zitten en dan rechtsomkeert maakt. Een roofvogel zet zich af van een tak en vliegt op. Drie herten steken een meter of 20 voor me het pad over. Soms is het pad blubberig. Een enkele keer moet ik over een smal stroompje springen of een dijkje op klauteren. Water is steeds in de buurt. Kolkend, rustig kabbelend of zachtjes lispelend.
Ik passeer de grens met Frankrijk. Nu gaat het opschieten. Wat ben ik blij dat ik eindelijk weer op asfalt loop.
Het is de hele dag droog geweest. Wat een geluk. In Rocroi bel ik aan bij het pelgrimshuis. Een man doet open en nodigt me binnen. ‘Ik ben moe’, zeg ik tegen hem.
-
19 Maart 2018 - 11:58
Frits:
De rust straalt van het bericht af. Succes, plezier en sterkte!! -
19 Maart 2018 - 14:02
Cock:
Mooi verhaal, Jan. Sterkte met het alleen lopen. -
19 Maart 2018 - 16:33
Karin:
Geweldig Jan!! Diep onder de indruk van je reis tot nu en de verslagen! -
19 Maart 2018 - 18:30
Margreet Vd B:
Mooi geschreven !
Ik voel een boek aankomen ...... -
20 Maart 2018 - 08:26
Johan:
Ah, pauvre Jean, tout seul á l’étranger!
En je bent een boek met een titel als dat van Hector Malot aan het schrijven.
Mooi.
Je zou haast gaan hopen dat de reis nog heel lang en zwaar wordt.
Sterkte,
Johan -
20 Maart 2018 - 09:24
Margreet:
Wat een prachtig beschreven dag uit het leven van een pelgrim.
Merci beaucoup et bon voyage!! -
20 Maart 2018 - 13:01
Marie-Claire Et Michel:
Groeten van ons Twee en goede reis.
-
20 Maart 2018 - 14:24
Henny:
In jouw schrijven neem je mij mee op reis. Op dit moment alleen verder, sterkte.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
