18. Hoogtepunt
Door: Jan
Blijf op de hoogte en volg Bart en Jan
10 Mei 2018 | Zwitserland, Bourg-Saint-Pierre
Bart en ik hebben vaak gesproken over de mogelijkheid om de Col du Grand Saint Bernard te bereiken, omdat de pas alleen in de zomer, vanaf midden juni, een paar maanden open is. De rest van het jaar ligt er -veel - sneeuw. We gingen er vanuit dat we per bus de tunnel zouden moeten nemen, om dan in Italië onze tocht te vervolgen. Natuurlijk wilden we graag over de pas lopen, om in de voetsporen te kunnen treden van de duizenden die ons zijn voorgegaan. De pas ligt nagenoeg in het midden tussen Maastricht en Rome en op de grens van Zwitserland en Italië.
De afgelopen dagen informeerden we regelmatig bij Zwitsers hoe zij er tegenaan keken dat we naar de top zouden lopen. We kregen steeds meer hoop dat het zou kunnen lukken. Anna wilde eventueel graag met ons mee, omdat zo’n tocht in je eentje ondernemen onverstandig is.
Op 8 mei belden we met een bewoner van het hospice op de top van de pas. Hij vertelde ons dat het, gezien het goede weer de volgende dag mogelijk zou zijn, tenminste als we vroeg in de morgen zouden vertrekken als de sneeuw nog hard is en met sneeuwrackets (een soort tennisracket) onder de schoenen. We besloten het erop te wagen en gingen op zoek naar rackets. Die rackets hebben we ook nodig bij de afdaling naar Italië. Hoe moeten die terug komen, vroegen we aan de verhuurster in Zwitserland? Geef ze maar af bij een busmaatschappij, dan komen ze met de bus wel weer terug, antwoordde ze.
Om 8.00 uur vertrekken we vanuit Bourg-Saint-Pierre voor een tocht van ongeveer 12 km, die ons van 1600 meter naar 2469 moet voeren. Het is fris, maar helder weer. Meteen in het plaatsje begint het al met een heel pittige stijging. De hartslag gaat snel omhoog, het tempo naar beneden. Stapje voor stapje zwoegen we omhoog. We stijgen snel en komen steeds dichter bij de sneeuwgrens. We zien en horen regelmatig marmotten. Ze laten een karakteristieke fluittoon horen.
We lopen achter elkaar over een smal pad op een bergwand. Links beneden ons een bergmeer, aan de overkant van het dal zien we in de verte de auto’s rijden naar en van de tunnel. Rechts van ons de bergwand. Af en toe moeten we een stuk sneeuw oversteken. Daar zetten we onze schoenen stevig schuin in de sneeuw. Plotseling glijdt Bart, die vlak voor me loopt, op een sneeuwveld naar beneden. Mijn hart slaat een slag over. Gelukkig wordt hij vijf meter lager gestopt door een paar struiken. Zijn veldfles stuitert langs de helling verder naar beneden. Die is hij kwijt. Dat is goed afgelopen.
Nu komen we op een eenvoudiger stuk. We bereiken een schoongemaakte asfaltweg omhoog en kunnen die een stuk volgen. Links en rechts van de weg zijn sneeuwmuren van enkele meters hoog. Dan stuiten we op een schoonmaakploeg. Met zwaar materieel wordt de weg sneeuwvrij gemaakt. We maken een praatje en worden op de foto gezet. Dat betekent wel dat we nu niet verder over het asfalt kunnen, want ze zijn tot dit punt gekomen.
We binden de rackets onder de schoenen en lopen verder. Dat valt niet mee, want ze zijn best zwaar. Stapje voor stapje gaan we verder omhoog over een zonovergoten sneeuwhelling. De omgeving is schitterend. Overal sneeuw, kale rotsen, frisse lucht. We ademen zwaar. Dan na ruim 5 uur zien we een gebouw opdoemen, het hospice op de top. Ons einddoel voor deze dag, want daar kunnen we overnachten. Het laatste stuk gaat nog behoorlijk stijl omhoog, maar eindelijk zijn we er. Moe, maar zeer voldaan openen we de zware deur. We worden met open armen ontvangen.
De afgelopen dagen informeerden we regelmatig bij Zwitsers hoe zij er tegenaan keken dat we naar de top zouden lopen. We kregen steeds meer hoop dat het zou kunnen lukken. Anna wilde eventueel graag met ons mee, omdat zo’n tocht in je eentje ondernemen onverstandig is.
Op 8 mei belden we met een bewoner van het hospice op de top van de pas. Hij vertelde ons dat het, gezien het goede weer de volgende dag mogelijk zou zijn, tenminste als we vroeg in de morgen zouden vertrekken als de sneeuw nog hard is en met sneeuwrackets (een soort tennisracket) onder de schoenen. We besloten het erop te wagen en gingen op zoek naar rackets. Die rackets hebben we ook nodig bij de afdaling naar Italië. Hoe moeten die terug komen, vroegen we aan de verhuurster in Zwitserland? Geef ze maar af bij een busmaatschappij, dan komen ze met de bus wel weer terug, antwoordde ze.
Om 8.00 uur vertrekken we vanuit Bourg-Saint-Pierre voor een tocht van ongeveer 12 km, die ons van 1600 meter naar 2469 moet voeren. Het is fris, maar helder weer. Meteen in het plaatsje begint het al met een heel pittige stijging. De hartslag gaat snel omhoog, het tempo naar beneden. Stapje voor stapje zwoegen we omhoog. We stijgen snel en komen steeds dichter bij de sneeuwgrens. We zien en horen regelmatig marmotten. Ze laten een karakteristieke fluittoon horen.
We lopen achter elkaar over een smal pad op een bergwand. Links beneden ons een bergmeer, aan de overkant van het dal zien we in de verte de auto’s rijden naar en van de tunnel. Rechts van ons de bergwand. Af en toe moeten we een stuk sneeuw oversteken. Daar zetten we onze schoenen stevig schuin in de sneeuw. Plotseling glijdt Bart, die vlak voor me loopt, op een sneeuwveld naar beneden. Mijn hart slaat een slag over. Gelukkig wordt hij vijf meter lager gestopt door een paar struiken. Zijn veldfles stuitert langs de helling verder naar beneden. Die is hij kwijt. Dat is goed afgelopen.
Nu komen we op een eenvoudiger stuk. We bereiken een schoongemaakte asfaltweg omhoog en kunnen die een stuk volgen. Links en rechts van de weg zijn sneeuwmuren van enkele meters hoog. Dan stuiten we op een schoonmaakploeg. Met zwaar materieel wordt de weg sneeuwvrij gemaakt. We maken een praatje en worden op de foto gezet. Dat betekent wel dat we nu niet verder over het asfalt kunnen, want ze zijn tot dit punt gekomen.
We binden de rackets onder de schoenen en lopen verder. Dat valt niet mee, want ze zijn best zwaar. Stapje voor stapje gaan we verder omhoog over een zonovergoten sneeuwhelling. De omgeving is schitterend. Overal sneeuw, kale rotsen, frisse lucht. We ademen zwaar. Dan na ruim 5 uur zien we een gebouw opdoemen, het hospice op de top. Ons einddoel voor deze dag, want daar kunnen we overnachten. Het laatste stuk gaat nog behoorlijk stijl omhoog, maar eindelijk zijn we er. Moe, maar zeer voldaan openen we de zware deur. We worden met open armen ontvangen.
-
10 Mei 2018 - 16:54
Hélène Dongelmans:
Hallo stoere bergbeklimmers,
respect voor jullie wandeling naar boven!
Mooie foto's.
Succes morgen met de laatste etappe omhoog!
Mooie invulling vandaag, op Hemelvaartsdag:)
Groetjes,
Hélène
-
10 Mei 2018 - 18:49
Jan:
Spannende tocht. Bart volgende keer toch een grotere maat nemen van de racket. Zo spannend hoef je het voor ons niet te maken. Daal aub veilig af zodat we je weer gezond ontmoeten in de lage landen. Jean. -
10 Mei 2018 - 18:51
Maria:
Wat fijn dat jullie weer samen op pad kunnen. En wat spannend! De foto’s maken het compleet! Goede reis verder! Hartelijke groeten, Maria -
10 Mei 2018 - 21:17
Marie-José :
Wat een prachtige route. Dat was wel heel stoer vandaag.
Veel plezier met de afdaling morgen. -
11 Mei 2018 - 06:54
Lia:
Wat een mooi verslag van een prachtige tocht en een fantastisch avontuur! Fijn om “mee te kunnen lopen”. Groet ut Grunn, Lia -
11 Mei 2018 - 16:20
Peter:
Wow! R-e-s-p-e-c-t!
Maar volgende keer Bart aanlijnen?!
Voorkomt ook een biecht bij de nonnen!
Groeten en succes! -
12 Mei 2018 - 07:03
Brigit Grol:
Zo, wat een avontuur. Lijkt wel een spannende film over bergbeklimmen. En wat heerlijk om zo te kunnen genieten van de natuur om je heen zonder andere wandelaars tegen te komen. Ook leuk al die spontane onmoetingen onderweg.
Groeten, Brigit -
13 Mei 2018 - 10:35
Arlette:
Dag Bart en Jan,
Vol interesse heb ik jullie reisverslagen gelezen. Vooral van de spannende etappes in de Alpen: respect voor jullie prestatie!
Zelf ben ik via de GR5 onderweg, en ga de laatste etappe naar Pontalier in. Daarna dus richting de Alpen.
Ik heb een vraag: ik loop met een wandelkar van ong 70 cm breed. Is het mogelijk om daarmee de route via de Grote St Bernard op te gaan, zo ongeveer half juni? Als ik jullie verslagen lees en foto's bekijk, wordt het lastig. Zijn er dan alternatieven?
Alvast bedankt voor jullie antwoord.
Hartelijke groet,
Arlette -
13 Mei 2018 - 12:44
Jeroen Van Der Laan:
Lieve Jan,
Met veel plezier ben ik weer bijgelezen. Met ontzag en respect lees ik jullie reisverslag. Mooie avondturen, prachtige uitzichten en mooie mensen ontmoeten. Steeds als ik de verhalen weer lees krijg ik zin om te gaan wandelen. Ik wens jullie een behoiden tocht en heel veel succes! -
13 Mei 2018 - 20:47
Bart En Jan :
Dag Arlette,
Kun je ons jouw mailadres sturen? Het onze is: bartenjanopweg@gmail.com. Dan kunnen we daar op rrageren.
Bart en Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
