15. Slaapplaatsen vinden

Vol? Verbaasd kijk ik de man aan. Ik heb toch gisteren een plek gereserveerd voor deze nacht in dit hotel? Ja, je hebt me inderdaad gebeld en toen zei ik dat het niet kon. Dan herken ik de stem. De man heeft gelijk. Aanvankelijk baste hij dat ik voor € 90 zonder ontbijt een slaapplaats kon krijgen, maar meteen kijfde een vrouw er op de achtergrond iets doorheen. ‘Ben je helemaal van de pot gerukt Eikel, ik wil er niemand meer bij. Zeg dat het vol is!’

Tja, wat nu? Ik heb blijkbaar een stomme streek uitgehaald en het verkeerde adres in mijn agenda geschreven. Dat kan gebeuren als je 10 tot 12 telefoontjes hebt gepleegd om een slaapplaats te vinden. Er is maar 1 hotelletje in dit plaatsje. Naar het andere doorlopen is geen optie. Weet u een alternatief? Hij wijst me een huis aan. Daar hebben ze een B&B. Woont Florence daar? Ja. Ook haar heb ik gisteren een paar keer geprobeerd te bellen, maar ik kreeg telkens de voicemail. Die lijkt er in Frankrijk niet te zijn om een boodschap achter te laten, zodat je teruggebeld kunt worden.

Florence zit in een prachtige tuin. Helaas, haar B&B is ook vol. Heeft u niet een tent en een matras, zodat ik in de tuin kan slapen? Ik heb 26 km gelopen en ik zou niet weten waar ik dan naar toe moet. Ze kijkt me aan. Ja, dat kan. M’n hart maakt een huppeltje. Of wil je in dat hutje slapen? Ze wijst naar een houten huisje, midden in de tuin. Het is wel vies. Ik maak het wel schoon, zeg ik. Met een stofzuiger zuig ik spinnen en spinnenwebben weg. Ik krijg een matras, een slaapzak en een verlengsnoer, zodat ik de telefoon op kan laden. Eet ook maar met ons mee. Wat een schat. De volgende dag mag ik niets betalen. Ik laat € 20 achter voor een dochter, die jarig is. Koop er maar wat leuks voor.

Voor de volgende dag heb ik al een adresje. Met één telefoontje was ik snel klaar. In een groot oud herenhuis krijg ik een prachtige kamer. Ik had geregeld dat ik mee kon eten. In een luxe eetkamer wordt heerlijk eten geserveerd. De hele middag heb ik er in de mooie grote tuin doorgebracht. Kleren wassen, telefoneren en lezen.

Dat telefoneren had me geen slaapplaats voor de dag erna opgeleverd. Dus afgelopen vrijdag ging ik op weg naar Pontarlier, zonder dat ik wist waar ik zou slapen. Ik vond het wel een opwindend idee, voor een keertje.
Als ik onderweg over een smal paadje door een prachtige bergweide loop met allemaal gele narcissen, zie ik een man, een vrouw en klein kindje. Ze plukken narcissen. We raken in gesprek en ik vertel dat ik vanuit Nederland ben komen lopen.
Maar meneer, waar slaap je dan, vraagt de vrouw.
Dat weet ik nog niet, mag ik bij jullie slapen?
Ze zijn wat overdonderd, maar de man zegt: dat kan wel.
Maar meneer, waar eet je dan, vraagt de vrouw weer.
Dat weet ik nog niet, mag ik bij jullie eten?
Dat kan wel, zegt de man, wat wil je eten?
Ik eet wat jullie eten.
Houd je van BBQ?
Dat is prima.
Zo eet en slaap ik die nacht bij Phillipe en Valerie, die met hun 4 kinderen, 2 honden en 2 katten in een huisje in Pontarlier wonen.
Wat zijn er toch veel lieve mensen op de wereld!