25. Terugreis naar Italië.

Mijn schoonfamilie, de familie Schoneveld heeft goed en waardig afscheid genomen van de moeder van de familie. Ik ben trots op ze! Na de begrafenis doe ik thuis wat klusjes en in overleg met Arnel boek ik een vlucht terug naar Italië.

Zou het deze keer wel lukken om samen met Bart de pelgrimstocht uit te lopen naar Rome?

Maandag heb ik een interessante reisdag gehad.
Om 5.15 uur word ik opgehaald door Henk. In z’n grote elektrische auto zoeven we naar Rotterdam, waar hij werkt. Samen reizen is gezellig en ik hoor meteen de laatste ontwikkelingen van Schuldhulpmaatje Duiven-Westervoort. In z’n kantoor heb ik nog tijd de ‘Trouw’ te downloaden en te lezen.

Om 9.15 uur neem ik de trein van Rotterdam naar Antwerpen. Ondanks dat hij bijna 30 minuten stil staat bij de grens, ben ik op tijd om de bus naar het vliegtuig te halen. Het vliegtuig is mijn 4e vervoersmiddel vandaag. Ik vlieg op Florence.

Vandaar wil ik met de trein naar Fornovo di Taro. Ik laat me door een aardige dame helpen bij het kopen van een kaartje. De trein zal over 20 minuten vertrekken.
Als ik het station inloop, vraag ik aan een spoorwegmevrouw op welk perron ik moet zijn en ik laat haar m’n kaartje zien. Aarzelend zegt ze: op perron 4. Voor de zekerheid herhaal ik: 4?Ja, 4. Gelukkig staat op perron 4 de machinist bij z’n trein. Kijk meneer, is dit de trein die ik moet hebben, vraag ik en toon m’n kaartje. Nee, zegt de beste man lachend, als je deze trein neemt, kom je in een ander deel van Italië uit. Je moet aan de andere kant van het station zijn, tussen perron 16 en 20.
Ik loop naar de andere kant en spreek onderweg een Italiaan aan. Op welk perron moet ik zijn als ik naar Fornovo wil met de trein? Ik laat m’n kaartje zien. Ik zoek het even op mijn telefoon op, zegt de moderne man. Nee, dit is niet de goede kant. U moet aan de andere kant zijn, op perron 1A. Hij laat het me zien.
Ik bedank de man en begin inwendig te mopperen: ‘Spaghetti vreters’.

Op perron 1A staat de trein klaar. De conducteur ernaast. Is dit de goede trein meneer?, vraag ik voor de zekerheid en ik houd
m’n kaartje voor z’n neus. Nee, u moet de trein naar Pisa centraal nemen. Dit is niet de goede trein.

Snel loop ik terug het station in. Als ik een spoorbeambte zie, werp ik op z’n Italiaans m’n armen in de lucht: kan iemand mij hier vertellen welke trein ik naar Fornovo moet nemen? Rustig kijkt de beambte me aan: perron 1A.

Hoe bestaat het. Ik bedank vriendelijk, maar denk ‘grrr..., Maffiosi!’. Snel sprint ik naar de trein en loop de conducteur bijna omver. Nog net op tijd. Piepend en zuchtend komt de trein op gang. Ik plof naast een jonge Italiaanse en vraag voor de zekerheid: dit is de trein naar Fornovo hè? Nee glimlacht ze, maar als ze m’n gezicht ziet, zegt ze troostend: u kunt op het volgende station uitstappen en dan terugreizen hoor... Heel lief!
Wilt u het eens checken op internet? Ik weet haast zeker dat ik goed zit. Dat doet ze. Verbaasd: ja, zo kun je ook reizen.

Ontspannen zak ik in de kussens. Evenlater komt de conducteur. Onbewogen knipt hij m’n kaartje.
Na bijna 4 uur treinen en 1 keer overstappen, kom ik om bijna 20.00 uur aan in Fornovo. Bart staat te wachten. We zijn blij dat we elkaar weer zien!